ระหว่าง พ.ศ.2320-2470 คือยุคที่ล้านนามีฐานะเป็นเมืองประเทศราชของกรุงเทพฯ ภายใต้การปกครองของตระกูลเจ้าเจ็ดตน  การพัฒนาบ้านเมืองในช่วงนี้ส่งผลให้ประชากรของล้านนาประกอบด้วยกลุ่มชาติพันธุ์ต่างๆ ซึ่งสะท้อนออกมาในความหลากหลายของรูปแบบและฝีมือช่างในงานจิตรกรรม ทั้งแบบพื้นเมือง พื้นบ้าน แบบที่มากับช่างจากภายนอก อาทิ ไทยภาคกลาง พม่า-ไทใหญ่ และที่ผสมผสานขึ้นใหม่ในแต่ละท้องถิ่น  งานจิตรกรรมช่วงนี้มีจำนวนมาก กระจายอยู่ตามหัวเมืองสำคัญและอำเภอรอบนอก ประกอบด้วยจิตรกรรมฝาผนัง พระบฏ และหีบธรรม